Άνακτας

Ο Άνακτας στην ομάδα της Αίγινας, 2017

Πόσοι από 'μας έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο της ζωής μας κατά την οποία αντιμετωπίζουμε μια δυσεπίλυτη κατάσταση? Όπου όλη η λογική μας κι όλη η εμπειρία μας δεν είναι δυνατόν να μας δώσουν λύση?... Μην σηκώνετε χέρια, ξέρω. Όλοι μας!

Εκείνες τις στιγμές έρχεται ένας άνθρωπος και μας λέει 2 λέξεις, μια πρόταση, κάνει μια ερώτηση... Και ξαφνικά, ως δια "μαγείας", καθαρίζει το μυαλό μας, "ανοίγουν" τα μάτια μας και η λύση είναι πια τόσο απλή μπροστά μας. Σήμερα τους λέμε "από μηχανής Θεούς", παρ' όλο που είχε διαφορετική ερμηνεία στ' αρχαία χρόνια.


Άλλες φορές πάλι, καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση για μια μελλοντική μας κίνηση, που δεν τολμάμε. Τότε, αυτός ο άνθρωπος θα βρει εκείνα τα κατάλληλα λόγια που θα μας σπρώξουν μπροστά, για να προχωρήσουμε.

Το όμορφο της υπόθεσης είναι ότι πολλές φορές αυτό το "σπρώξιμο" δεν γίνεται επί τούτου. Θα συμβεί σε μια φαινομενικά άσχετη κουβέντα. Αλλά γίνεται αυτό το "κλικ", όπως λέμε, μέσα μας κι αλλάζει όλη μας η οπτική! Είναι εξίσου όμορφο, όμως, όταν γινόμαστε εμείς ο "από μηχανής Θεός" κάποιου άλλου. Και τότε η χαρά γίνεται διπλή...

Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται μοναδικοί για μας, είτε ηθελημένα είτε άθελά τους. Ηθελημένα μπορούν να γίνουν όταν επί τούτου μας σπρώχνουν προς την κατεύθυνση την σωστή για μας. Όταν εμείς διστάζουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, όντας καλά οχυρωμένοι στην «ασφαλή ζώνη» μας, σ’ εκείνη την περιοχή δλδ που ξέρουμε πολύ καλά πως θα κινούμαστε με ασφάλεια. Κι εκεί που αισθανόμαστε «βολικά». Κακά τα ψέμματα, σε όλους μας αρέσει αυτό... Από την άλλη, όμως, κανείς δεν θα προχωρούσε και εξελισσόταν στην ζωή του αν δεν έκανε εκείνο το βήμα για να βγει εκτός ζώνης.

Υπάρχει ένα βίντεο όπου η μαμά αετός σπρώχνει τους νεοσούς έξω απ’ την φωλιά, όταν έχουν βγάλει φτερά πλέον. Πιστεύευτε ότι η μητέρα αετός σπρώχνει τα έτοιμα αετόπουλα έξω απ’ την φωλιά τους για να τους κάνει κακό? Όχι, φυσικά... Ξέρει ότι από μόνα τους δεν θ’ αφήσουν την σιγουριά της φωλιάς τους. Και μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα μάθουν να πετούν. Δεν θα μάθουν τις πραγματικές δυνάμεις τους αλλά και τις εμπειρίες που θα αποκτήσουν με το πέταγμα!

Υπάρχουν, βέβαια, πάντα και οι συνθήκες ζωής και οι καταστάσεις που μπορεί να συναντήσουμε καθημερινά ή έστω μία φορά, οι οποίες θα είναι ικανές να πάρουν την θέση του ανθρώπου που μας «σπρώχνει». Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια κατάσταση μιας πιέζει τόσο που, ή θα «εκραγούμε» σαν χύτρα ταχύτητας ή θα κάνουμε κάτι ριζικό και ανατρεπτικό, που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ μας ότι μπορούσαμε.

Κι εκεί έρχεται η αποκάλυψη: σπάζοντας τους φραγμούς μας, ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο τις πραγματικές δυνάμεις και δυνατότητές μας και τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και να καταφέρουμε! Κι αυτό, δεν αναπληρώνεται ούτε μπορεί να μας το δώσει κάποιος άλλος. Μόνο αν σπάσουμε τα προσωπικά όρια που έχουμε θέσει στον εαυτό μας (εγγενώς ή από εξωτερικούς παράγοντες), θα καταφέρουμε να τον ανακαλύψουμε, πραγματικά.

Σκεφτείτε τώρα αυτός ο άνθρωπος, ο «από μηχανής Θεός» που λέγαμε πιο πάνω, να γίνεστε εσείς! Η χαρά, που συνεπάγεται, είναι διπλή! Κι αυτό γιατί ανακαλύπτετε κι εσείς κάτι για τον εαυτό σας, πέραν της βοήθειας που προσφέρατε στον άνθρωπο δίπλα σας!

Ο τρόπος που θα σπάσουμε αυτά τα όρια, δεν έχει –τελικά- σημασία. Είτε υπάρξει αυτός ο «από μηχανής Θεός» είτε μια εξωτερική κατάσταση, είτε ακόμα-ακόμα μας δημιουργηθεί η εσωτερική ανάγκη να ψάξουμε μέσα μας, πιστέψτε με, όταν ξεκινήσει η διαδικασία, τίποτα δεν θα μπορέσει να την σταματήσει μέχρι να νιώσουμε «χορτάτοι», μέχρι να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε εξαντλήσει και την παραμικρή πιθανότητα να τα έχουμε ψάξει όλα. Και τότε, ναι... θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι...

Όταν πήγα πρώτη φορά στην ψυχοθεραπεύτριά μου πριν πολλά χρόνια, μου έκανε την εξής απλή ερώτηση: Ποιος είναι ο σκοπός που ξεκινάς? Τι θες να πετύχεις? Η απάντησή μου ήταν κοφτή, σίγουρη, απότομη: να σκοτώσω το παιδί μέσα μου! Γιατί είχα διαχωρίσει τον εαυτό μου στα δύο, με αποτέλεσμα να έχω «περίεργες» αντιδράσεις. Αντιδράσεις που δεν άρμοζαν στην ηλικία μου και την κοινωνική θέση μου. Αντιδράσεις που προκαλούσαν τον στενό μου κύκλο να με επιτημά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια εσωτερική ανισορροπία, μια καταπίεση και μια αυτοαναίρεση. Οπότε, η «λογική» ενήλικη έκδοσή μου είχε βρει την λύση: ότι έπρεπε να εξορίσω το παιδί μέσα μου.

Μέσα από πολύ κόπο, προσωπική προσπάθεια, συνεδρίες επί συνεδριών, κλάμα, θλίψη, γέλια, κατάφερα να καταλάβω ότι η παιδική και η ενήλικη ζωή μου είναι ένα. Είμαι εγώ. Χρειάστηκε να μάθω ν’ αγαπάω αυτό το παιδί μέσα μου, να το αγκαλιάσω, να το παρηγορήσω, να το ενθαρρύνω και τελικά να καταλάβω ότι, κάνοντας αυτό, αγάπησα ουσιαστικότερα τον εαυτό μου. Δεν θεωρώ ότι έφτασα σε κάποιο στόχο, δεν μιλάω ως ειδικός σήμερα –δεν είμαι. Μιλάω μόνο απ’ το προσωπικό μου βίωμα. Κι ελπίζω ότι, ΙΣΩΣ με το άνοιγμά μου αυτό, βοηθήσω κάποιους από εσάς να πάρετε απ’ το χεράκι αυτό το παιδί μέσα σας και να περπατήσετε μαζί του για το υπόλοιπο της ζωής σας. Ν’ ανακαλύψετε ξανά αυτό το δώρο που κρύβουμε όλοι μέσα μας και να το αφήνουμε να μας θυμίζει τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έχει αξία στην ζωή του κάθε ενός από εμάς.

*Το παρόν κείμενο είναι μια πολύ μικρή ωδή στην ευγνωμοσύνη μου απέναντι στην Μάρα και στην τύχη μου που την έφερε στον δρόμο μου. Σ’ ευχαριστώ για όλα.

Άνακτας.