Μια φορά κι έναν καιρό...

Ένα αγαπημένο μου ποίημα από το έργο του  Wilhelm Reich "Η Δολοφονία του Χριστού", που σκιαγραφεί το πώς θα ήταν ο Παράδεισος στη γη αν δεν μετατρεπόταν σε Κόλαση απ' την "Συγκινησιακή Πανούκλα". Με τον όρο αυτόν ο Ράιχ αναφέρεται σ' αυτούς τους χαρακτήρες των ανθρώπων που επίμονα σκοτώνουν την ζωή, δείχνοντας παντελή έλλειψη ανοχής στην αυθεντικότητα, τον αυθορμητισμό, την σεξουαλικότητα, τα συναισθήματα και την ευχαρίστηση. Ο συνάδελφός του Βίλχελμ Ράιχ, Elsworth Baker (1974), είχε δηλώσει: «Μπορούμε να πούμε ότι στο βαθμό που ένα άτομο προσπαθεί να βλάψει τους άλλους ανθρώπους ή να ελέγξει τη ζωή τους, λειτουργεί ως ένας χαρακτήρας «συγκινησιακής πανούκλας».



Μια φορά κι έναν καιρό...

Μανάδες κάθονταν πλάι στις νεροπηγές
χόρευαν, τραγουδούσαν,
τρυφερά τα παιδιά τους χαϊδεύοντας
στο ρεύμα της Ζωής οδηγώντας τα.
Η θάλασσα απαλά χτυπούσε,
στις ακτές της ειρηνικής οικουμένης.

Γυναίκες κι άντρες έπιναν το νέκταρ της ζωής
με τις κινήσεις των σωμάτων τους
κι οι μελωδίες τους αιώνια αντηχούσαν.
Γέλια παιδιών ακούγονταν ολόγυρα
και ζωηρές φωνές,
φαιδρότητα γεμάτες κι ευχαρίστηση.

Χόρευε η χαρά στα μάτια των εφήβων
κι αντιφέγγιζε σε γελαστά πρόσωπα
γεμάτων αγάπη κοριτσιών
μεθυσμένων απ’ τη νιότη
στ’ απαλά τους σώματα.
Ξαφνικά… μια κραυγή,
μια στριγκλιά δυνατή
πρωτάκουστη, πρωτόγνωρη,
απροσκάλεστη, φονική.
Η πανούκλα είχε εμφανιστεί:

Παγωμένα πρόσωπα,
γκριμάτσες ψεύτικες,
χέρια κουρασμένα, λαγόνια νεκρωμένα,
μάγουλα κλαμένα, βλέμματα απλανή,
άκαμπτες ράχες, ευγενικές στις υποκλίσεις.
Σώματα χωρίς αγάπη.
Επιθυμία χωρίς θέληση.
Πόθος χωρίς αίσθηση.
Μάχη χωρίς νίκη.
Του γάμου το μαρτύριο.
Βογκητά, ξεφωνητά.

Πόνοι, παιδιών ουρλιαχτά,
φόνοι, μιζέρια, διαστροφή.
Δειλών παρελάσεις, εκτελέσεις,
πόλεμοι, μετάλλια, πτώματα στους δρόμους.
Τι μπλέξιμο ηλίθιο,
κυνηγητά, τρικλοποδιές, εφιαλτικές απάτες.
Αλίμονο στον Άνθρωπο
και τρισαλίμονο!