Άρτεμις

Η Άρτεμις στην ομάδα της Αίγινας, 2017

Και έρχεται κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που όλα νομίζεις ότι κυλούν "κανονικά", η τέλος πάντων τα ‘χεις βαφτίσει  κανονικά, που κάτι συμβαίνει..
Κάποιον συναντάς, κάτι κουβεντιάζεις, εμπιστεύεσαι – και εν τέλει ευγνωμονείς – και δοκιμάζεις να έρθεις κοντά σε κάτι που ως τότε θαυμάζεις μεν στους άλλους που το τολμούν, αλλά εσύ είσαι βαθιά πεπεισμένη ότι δεν το έχεις – έστω ακόμα – ανάγκη.
Δειλά-δειλά λοιπόν, ένα μεσημεράκι Τετάρτης παρκάρεις έξω από ένα σπίτι.
Βγαίνεις και έχεις στο μυαλό σου 1000 πλάνα για το τι, το πως, το μέχρι που θα "πρέπει" να ξεδιπλώσεις τον εαυτό σου.


Προβάρεις κάμποση ώρα πριν  όλα αυτά που δεν ξέρεις ότι θα σου συμβούν...
Δεν ξέρεις τίποτα για την διαδικασία.
Ξέρεις μόνο ότι θέλεις να ανοίξεις αυτή την πόρτα  και να τραβήξεις και αυτή την κουρτίνα.

Βρίσκεσαι μπροστά σε δυο μάτια φωτεινά, σ’ ένα χαμόγελο ζεστό, σε μια αγκαλιά που  ξέρει να καλωσορίζει όχι μόνο το σώμα σου αλλά και την ψυχή σου...
Που σε κάνει – δεν ξέρεις ακόμη το γιατί – να αισθανθείς ζεστασιά και ασφάλεια.
Στα ξαφνικά σε  "βαφτίζει " μετά από λίγο κάπως… μ' ένα όνομα άλλο απ’ το δικό σου.
Και συ, ενώ στο βάθος σ’ αρέσει.... ντρέπεσαι.....
Είναι νωρίς, πολύ νωρίς ακόμη, για να το δεχτείς φανερά και γιατί όχι, να το απολαύσεις.
Και η ώρα προχωρά και όλα γίνονται τόσο απλά.
Κανένα σχέδιο, προσχέδιο σου, δεν ισχύει.
Έρχονται όλα μόνα τους.
Είναι το πρώτο μάθημα και ας μην το ξέρεις ακόμη.
"Να πηγαίνεις με την ροή"
Μιλάς για σένα, για το πώς, το τι, και έχεις και άποψη και για τα γιατί της ζωής σου..
Τα λες με βεβαιότητα, με σιγουριά και έχοντας και μια καλή και στέρεα ερμηνεία για τα πάντα και τους πάντες του πυρήνα σου.
Έτσι έχεις πορευτεί  όλα αυτά τα χρόνια, έτσι τα ‘χεις τακτοποιήσει στο μυαλό σου, έτσι  πιστεύεις έχεις "δαμάσει???" τους δαίμονες σου.

Και προχωρούν οι μέρες και αρχίζουν οι ρωγμές.
Εκεί που τα σκέφτεσαι όλα μαζί ξανά και ξανά, κάτι ξαφνικά δεν σου πάει .., κάτι τρίζει μέσα σου.
Εκεί αρχίζουν τα Μήπως… και τα Λες.
Και όταν αρχίζουν, αυτά τα δυο ζεστά μάτια που σε παρακολουθούν με προσοχή σε όλη αυτή την διαδρομή,  σου "πετάνε" όχι πολλές, δυο τρεις βραδυφλεγείς λεξούλες.
Τόσες και τέτοιες που είναι ικανές να δουλεύουν μόνες τους μέσα σου μ’ έναν μαγικά πρωτόγνωρο τρόπο…

Το επόμενο διάστημα "σκάνε" σκέψεις στο μυαλό σου σε άσχετες στιγμές, σε ανύποπτο χρόνο, που φωτίζουν διαδρομές, δημιουργούν συνάψεις, γεφυρώνουν σκόρπιες ως τότε ιδέες κι επιβεβαιώνουν σιγά-σιγά βαθιά κρυμμένες υποψίες.

Και έρχονται οι πρώτες ανατροπές και εκπλήξεις.
Οδυνηρές κάποιες φορές, λυτρωτικές κάποιες άλλες.
Και κάπου εκεί, κάπως έτσι, αρχίζει το μαγικό ταξίδι στο "είναι" σου.
Ταξίδι που θα ρίξει σιγά σιγά – άλλοτε εύκολα και ευχάριστα, άλλοτε δύσκολα, πολύ δύσκολα – άπλετο φως στις αθέατες και από σένα, πλευρές σου.
Ταξίδι που θα σε μάθει να αναγνωρίζεις τα συναισθήματα σου.
Μ’ έναν άλλο όμως τρόπο, διαφορετικό από πριν, παραπάνω αυθεντικό και απαλλαγμένο από στερεότυπα ετών.
Που θα σε μάθει όποια και αν είναι αυτά τα συναισθήματα, χαράς, λύπης, θυμού, να μην διστάζεις, να μην φοβάσαι να τα φανερώσεις με όποιο κόστος.
Και στο τέλος, να καταφέρεις να γίνουν αυτά βαρόμετρα για τις καθημερινές μικρές οι μεγάλες επιλογές σου.
Να πορευτείς με λίγα λόγια με γνώμονα το τι ανακουφίζει, ταιριάζει και δίνει χαρά σε σένα.
Ταξίδι που θα σε φέρει πιο κοντά στον αυθεντικό εαυτό σου .
Που θα σε Ελευθερώσει.
Ταξίδι που θα σε μάθει ότι το σώμα σου σου μιλά και "Δεν ψεύδεται ποτέ"
Ότι δεν μπορεί να το ξεγελάσει ανακουφιστικά το μυαλό σου .
Ότι πρέπει να το συμβουλεύεσαι και να το ρωτάς
Ότι είναι υπέροχο να το εμπιστεύεσαι, να το αγαπάς και να το κανακεύεις
Ταξίδι που θα σε μάθει να αφήνεσαι και να απολαμβάνεις την πολύτιμη  ζεστασιά μιας ομάδας από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, που όμως βρέθηκαν στην ίδια στέγη με κοινό σκοπό. Το  εσωτερικό τους ταξίδι…
Διαφορετικοί άνθρωποι  που όμως καταφέρνουν και δένονται με έναν τόσο ιδιαίτερα ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο κάθε φορά που έρχονται κοντά, Άνθρωποι που αισθάνονται τόση σιγουριά, τόση ασφάλεια, τόση δύναμη και εμπιστοσύνη στην ομάδα, που δεν φοβούνται να αντιμετωπίσουν στο φως του ήλιου κάθε τι βαθιά κρυμμένο μέσα τους που τους δυσκολεύει και τους βασανίζει. Και αυτό είναι πραγματικά υπέροχο.

Η ιστορία σου περνώντας ο καιρός δεν θα αλλάξει, θα είναι πάντα ακριβώς η ίδια.
Με τους ίδιους ακριβώς ήρωες στους ίδιους ρόλους.
Θα είναι απαλλαγμένη όμως από παραμορφωτικούς φακούς.
Θα έχει άλλα πώς και άλλα γιατί.
Κυρίως θα έχεις βοηθηθεί στο να διακρίνεις τον μηχανισμό σου.
Θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις κυρίως, γιατί έκανες τις όποιες επιλογές σου.
Σκοπός δεν θα ναι να αφορίσεις, να αναθεματίσεις την ιστορία σου, αλλά να καταλάβεις, και γιατί όχι να σε καμαρώσεις που κατάφερες να φτάσεις ως εδώ.
Έτσι, με τον καιρό, μέσα σ’ αυτή την ζεστή και ασφαλή αγκαλιά, η γενική αντίληψη που έχεις ως τότε για την ύπαρξή σου, παρέα με τα συναισθήματα σου, που πια μαθαίνεις άφοβα να τα αναγνωρίζεις και να τα εκδηλώνεις, και ταυτόχρονα με ότι συγκλονιστικό βιώνει το σώμα σου, μετατρέπεται υπέροχα σε βαθιά επίγνωση.

Σε παρατηρείς και σιγά σιγά σε "μαζεύεις" όταν πατάς ξανά σε παλιές πατέντες σου.
Συμφιλιώνεσαι... προσπαθείς τουλάχιστον… σιγά-σιγά με τα κομμάτια του εαυτού σου που έχουν φανερωθεί ξαφνικά μπροστά σου απ’ το πουθενά.
Είναι όλα δικά σου και δεν έχει καλό και κακό...
Από τα πιο σκοτεινά έως τα πλέον φωτεινά.
Είσαι εσύ…
Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις σιγά σιγά τα "θέλω" σου απ’ τις ανάγκες  σου.
Τα "θέλω" μπορεί και να μην σου συμβούν ποτέ
Οι ανάγκες σου όμως πρέπει να ικανοποιηθούν.
Είναι το οξυγόνο σου.
Ανακαλύπτεις στην πράξη την λέξη όριο... Δικό σου προς τους άλλους και αντίστροφα.
Άλλες φορές χαλαρά, άλλες φορές με σοκαριστικό τρόπο.
Δεν είναι εύκολο.
Εσύ που πάντα έλεγες ότι έχεις τον "έλεγχο" σου, ανακαλύπτεις με δέος ότι είναι φορές που είσαι ανοχύρωτη πόλη.
Διαπιστώνεις, αντιλαμβάνεσαι, σοκάρεσαι πολλές φορές και εν τέλει αποφασίζεις.

Και σ’ αυτές τις αποφάσεις σου, έχεις σταθερά και αδιάλειπτα δίπλα σου, τον άνθρωπο εκείνο που σαν φωτεινό μονοπάτι, σου δείχνει με τον δικό της μοναδικό και σχεδόν αόρατο τρόπο τον δρόμο.
Σ' έχει απ’ το χέρι όταν λυγίζεις, όταν θυμώνεις, όταν φοβάσαι, όταν δυναμώνεις, όταν πεισμώνεις, όταν ισορροπείς.
Και αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος απ’ αυτόν που  του ανήκαν τα δυο ζεστά φωτεινά μάτια που πρωτοαντίκρισες εκείνη την μακρινή Τετάρτη.
Είναι η Μάρα σου. Η Μάρα της καρδιάς σου. Η πολύτιμή σου Μάρα.

Και το ταξίδι συνεχίζεται…

Άρτεμις