Μια φορά κι έναν καιρό...

Ένα αγαπημένο μου ποίημα από το έργο του  Wilhelm Reich "Η Δολοφονία του Χριστού", που σκιαγραφεί το πώς θα ήταν ο Παράδεισος στη γη αν δεν μετατρεπόταν σε Κόλαση απ' την "Συγκινησιακή Πανούκλα". Με τον όρο αυτόν ο Ράιχ αναφέρεται σ' αυτούς τους χαρακτήρες των ανθρώπων που επίμονα σκοτώνουν την ζωή, δείχνοντας παντελή έλλειψη ανοχής στην αυθεντικότητα, τον αυθορμητισμό, την σεξουαλικότητα, τα συναισθήματα και την ευχαρίστηση. Ο συνάδελφός του Βίλχελμ Ράιχ, Elsworth Baker (1974), είχε δηλώσει: «Μπορούμε να πούμε ότι στο βαθμό που ένα άτομο προσπαθεί να βλάψει τους άλλους ανθρώπους ή να ελέγξει τη ζωή τους, λειτουργεί ως ένας χαρακτήρας «συγκινησιακής πανούκλας».



Μια φορά κι έναν καιρό...

Μανάδες κάθονταν πλάι στις νεροπηγές
χόρευαν, τραγουδούσαν,
τρυφερά τα παιδιά τους χαϊδεύοντας
στο ρεύμα της Ζωής οδηγώντας τα.
Η θάλασσα απαλά χτυπούσε,
στις ακτές της ειρηνικής οικουμένης.

Γυναίκες κι άντρες έπιναν το νέκταρ της ζωής
με τις κινήσεις των σωμάτων τους
κι οι μελωδίες τους αιώνια αντηχούσαν.
Γέλια παιδιών ακούγονταν ολόγυρα
και ζωηρές φωνές,
φαιδρότητα γεμάτες κι ευχαρίστηση.

Ποια είμαι

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στις 27 Οκτωβρίου του 1949. Οι γονείς μου γνωρίστηκαν στην Γερμανία και ήταν ένα απίστευτα παράξενο και ετερόκλητο ζευγάρι, ερωτευμένο ωστόσο.

Ο πατέρας μου καταγόταν από μια μεγαλοαστική, συντηρητική ελληνική  οικογένεια, μεγάλωσε με Γερμανίδες γκουβερνάντες, σπούδασε αρχιτεκτονική στην Γερμανία και είχε Γερμανική κουλτούρα και νοοτροπία.

Αντίθετα, η μητέρα μου που "έφυγε" στα 36 της, όταν εγώ ήμουν 8 χρονών, καταγόταν από μια γερμανική αγροτική οικογένεια, μεγάλωσε με αγελάδες, άλογα και χήνες, σπούδασε παιδαγωγικά και είχε μια μεγάλη καρδιά και μια πέρα για πέρα Ελληνική ψυχή (!!!)

Στην ζωή μου τίποτε δεν θυμάμαι να ήταν λίγο και μικρό. Όλα ήταν - και είναι ακόμα ευτυχώς - πολλά και μεγάλα.

Οι αγάπες και οι έρωτές μου, οι απώλειες και οι χωρισμοί μου, τα πάθη και τα λάθη μου, οι σπουδές και τα επαγγέλματά μου, τα ταξίδια και οι αναζητήσεις μου, τα παθήματα και τα μαθήματά μου, οι αλλαγές και οι ανατροπές μου, η μητρότητα και η ψυχοθεραπεία μου, η αυτογνωσία και η προσωπική μου ανάπτυξη. Όλα, μα όλα, τα ταξίδεψα με όλο μου το είναι και ρουφώντας ως το μεδούλι τις γνώσεις και τις εμπειρίες που μου πρόσφεραν, όλα τα έκανα "σχολεία ζωής".

Δύο ήταν όμως τα πιο σημαντικά και πλούσια "ταξίδια - σχολεία" που βίωσα στη ζωή μου: η μητρότητα και η ψυχοθεραπεία, που και τα δύο με οδήγησαν στο άλλο σπουδαίο μου ταξίδι: της αυτογνωσίας και της προσωπικής ανάπτυξης.

Το άρωμα του γιασεμιού (για την Μαμά μου)

Μαργαρίτα των γιασεμιών και θάλασσα

Βερολίνο, Τρίτη 5 Μαΐου 1942.
Είναι βράδυ και ο Κωνσταντίνος, φοιτητής της αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου, έχοντας τελειώσει τα σχέδια που έπρεπε να παραδώσει την επόμενη μέρα στο Πανεπιστήμιο, ένιωσε την μοναξιά να τον βαραίνει ασήκωτη και το φοιτητικό του δωματιάκι να μην τον χωράει άλλο. Έριξε πάνω του βιαστικά ένα παλτό και βγήκε έξω.

Το κρύο τον χτύπησε καταπρόσωπο, τσουχτερό ακόμα, παρότι είχε μπει ο Μάης. Τα καλντερίμια γυάλιζαν υγρά κάτω από τον χαμηλό φωτισμό του δρόμου, ο πόλεμος γραμμένος παντού. Στον σκοτεινό ουρανό πάνω απ' την μισοβυθισμένη στο σκοτάδι πόλη, μια πόλη που κράταγε την ανάσα της περιμένοντας τον επόμενο συναγερμό. Στα σκυθρωπά πρόσωπα των λιγοστών ανθρώπων που προσπερνούσαν βιαστικοί, με τα χέρια χωμένα στις τσέπες βαθιά, αφήνοντας πίσω τους αραιά αχνά συννεφάκια ανάσας. Στο παραπονεμένο νιαούρισμα της γάτας που έψαχνε άδικα μέσα τα σκουπίδια να χορτάσει την πείνα της.

Δύσκολοι καιροί, κι εκείνος μόνος, σταλμένος από την οικογένεια για σπουδές στη χώρα που κρατούσε υπό κατοχή την πατρίδα του. Χαμένος στις σκέψεις του, στη νοσταλγία του, περπάταγε άσκοπα, χωρίς προορισμό. Τα βήματά του τον οδήγησαν μόνα τους – κατά τύχη άραγε; - μπροστά στο μικρό σινεμαδάκι της γειτονιάς. Στάθηκε και κοίταξε αναποφάσιστος την αφίσα της ταινίας που παιζόταν εκείνη την μέρα. Να μπει, να μην μπει, θα 'ταν καλό το έργο; ή να πάει καλύτερα πιο κάτω στην μικρή μπιραρία να πιει κάτι ζεστό, να δει και λίγο κόσμο;

Αργοπεθαίνει αυτός που...

Ένα ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή Pablo Neruda, αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους θέλουν, επιδιώκουν και δεν διστάζουν να παίρνουν το ρίσκο να αγωνίζονται για την αλλαγή, τόσο στην προσωπική, όσο και στην κοινωνικο-πολιτική τους ζωή.

Στην Ελλάδα ο Pablo Neruda έγινε γνωστός από τον Μίκη Θεοδωράκη που μελοποίησε το έργο του Canto General. Αυτός ο μεγάλος διανοούμενος-μαχητής της ελευθερίας, ο ερωτευμένος με την ομορφιά και τους ανθρώπους, ειδικά με "τους κολασμένους αυτής της γης", τραγούδησε τον πόνο και τα πάθη του λαού του και όλων των λαών της οικουμένης, μια και το τραγούδι και ο πόνος των ανθρώπων δεν ξέρει από σύνορα, σημαίες και εθνικές ταυτότητες.



Αργοπεθαίνει
αυτός που δεν ταξιδεύει,
αυτός που δεν διαβάζει,
αυτός που δεν ακούει μουσική,
αυτός που δεν βρίσκει χάρες στον εαυτό του

Αργοπεθαίνει
αυτός που καταστρέφει την αγάπη μέσα του,
αυτός που δεν αφήνει ποτέ να τον βοηθήσουν.

20 χρόνια μετά... Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα!

Διήμερη θεραπευτική ομάδα στην Αίγινα 28 & 29 Οκτωβρίου 2017

(1η Δημοσίευση Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017)

Παρασκευή, 27 Οκτωβρίου 2017, ανήμερα των γενεθλίων μου, ταξιδεύω για την Αίγινα. Το αυτοκίνητό μου κάτω στο αμπάρι, φορτωμένο όσο δεν παίρνει. Πάνω στη σχάρα 6 στρώματα έχουν διπλασιάσει το ύψος του, στα πίσω καθίσματα και στο πορτμπαγκάζ τσάντες με υλικά, μπλοκ, μολύβια, χρώματα, πηλό, μπάλες, χρωματιστά μαντήλια, το pc μου με τις μουσικές που έχω διαλέξει, τα μεγάφωνα, τα ντοσιέ μου, ένα βοηθητικό τραπεζάκι, τα προσωπικά μου αντικείμενα. 

Εγώ έξω, στο κατάστρωμα, αφήνομαι στο γλυκό θαλασσινό αεράκι να μου ανακατεύει τα μαλλιά. Το ζεστό, ηλιόλουστο, φθινοπωρινό απόγευμα με τυλίγει στην θαλπωρή του. Η γαλάζια θάλασσα, ασημωμένη απ' τον ήλιο, ανοίγει δρόμο στο καράβι μας να περάσει, κλείνοντας πίσω του με μια λευκή αφρισμένη γραμμή. Κάμποσοι γλάροι ακολουθούν, γράφοντας νωχελικούς κύκλους στον καθαρό ουρανό

Μια μέρα μαγική...!!!

Μονοήμερη θεραπευτική ομάδα, 12 Φεβρουαρίου 2017

(1η Δημοσίευση: Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017)

Η χθεσινή μέρα, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου του 17, ήταν μια από τις πιο μαγικές μέρες της ζωής μου.

Μια μέρα συναρπαστική, όπου συναντήθηκαν με "μαγικά" αποτελέσματα, το πάθος και η αγάπη μου για τη δουλειά μου, με την απόφαση οκτώ ανθρώπων να παραμερίσουν για λίγο όποιες πεποιθήσεις, άμυνες ή αγκυλώσεις τούς στερούν συχνά-πυκνά την ποιότητα και τη χαρά της ζωής και να αφιερώσουν μια ολόκληρη μέρα για να εξερευνήσουν τον συναισθηματικό τους κόσμο, να διερευνήσουν δυνατότητες αλλαγών στη ζωή τους και να έρθουν σε βαθιά και αυθεντική επαφή με τον εαυτό τους με τους άλλους.